Ο χώρος των πεντηκοστιανών απαρτίζεται από πλήθος ομάδων, που μπορεί να είναι από σχεδόν πανομοιότυπες έως και πλήρως αντίθετες δογματικά. Έχουν όμως συγκεκριμένα κοινά χαρακτηριστικά.
- Κηρύττουν πως η αληθινή εκκλησία, στους έσχατους καιρούς, πρέπει να έχει τη γλωσσολαλιά σαν απόδειξη του βαπτίσματος με Άγιο Πνεύμα. Όποιος λαλεί ξένες γλώσσες, ανήκει στην Εκκλησία, που θα παραλάβει ο Χριστός. Όποιος δεν έχει αυτό το "χάρισμα", ανήκει στην εκκλησία του Αντιχρίστου.
- Ασκούν πνευματική τρομοκρατία μεταξύ εκείνων που δεν λαλούν "γλώσσες" και μεθοδεύουν αυτή την "εμπειρία μέσα σε ατμόσφαιρα υποβολής και υστερίας. Δημιουργούν την "πεποίθηση" του "σωσμένου", που αποκτά το χάρισμα της "γλωσσολαλιάς" και της "προφητείας". Δεν είναι πλέον η διδασκαλία της Εκκλησίας και των αγίων μέτρο της πίστεως, αλλά η προσωπική "εμπειρία και η διδασκαλία του ποιμένα της ομάδας, που θεωρείται ότι έχει το Άγιο Πνεύμα και το χάρισμα της προφητείας. Αυτός γίνεται μέτρο, με το οποίο ο καθένας "μετράει" την πίστη της Εκκλησίας και των αγίων, και βγάζει το συμπέρασμα, πως η Εκκλησία και όλοι οι άγιοι δια μέσου των αιώνων, έπεσαν σε αποστασία!
- Οδηγούν τα θύματά τους μακρυά από την πίστη της Εκκλησίας, από τη λατρεία της Εκκλησίας, από την κοινωνία "μετά πάντων των αγίων", σε απόλυτη εξάρτηση, από τη διδαχή της ομάδας, από το έργο της ομάδας, από τον ποιμένα της ομάδας.
Όμως σαν ορθόδοξοι χριστιανοί, γνωρίζουμε πως δεν είμαστε εμείς ή οποιοσδήποτε "ποιμένας", που θεμελιώνει την Εκκλησία πάνω στις δικές του ερμηνευτικές δοξασίες, λέγοντας πως τάχα το καταστατικό του είναι η αγία Γραφή. Εμείς πιστεύουμε πως η σωτήρια αλήθεια παραδόθηκε "άπαξ στους αγίους" (Ιούδα 3), που ως σώμα, με κεφαλή τον Χριστό, συγκροτούν την Εκκλησία. Αυτή είναι "ο στύλος και εδραίωμα της αληθείας" (Α' Τιμ. γ' 15). Δεν είναι η Αγία Γραφή το θεμέλιο της Εκκλησίας, αλλά η Εκκλησία είναι το θεμέλιο της αγίας Γραφής.
π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος,
"Εγχειρίδιο Αιρέσεων και Παραχριστιανικών Ομάδων"