ΜΟΝΑΧΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΣ
Από τον «Χριστιανισμό» του Οκτωβρίου 1991 και στην στήλη των αναγνωστών πληροφορούμαστε ότι η «έσχατη σάλπιγγα δεν είναι η σάλπιγγα του έβδομου αγγέλου (Αποκάλυψη ΙΑ: 15). Η έσχατη σάλπιγγα είναι σάλπιγγα Θεού (Α' Θεσσαλονικείς Δ: 16). Ο ίδιος ο Χριστός θα σαλπίσει για να καλέσει την εκκλησία του Χριστού για την αναχώρηση, την αρπαγή. Έσχατη, σημαίνει τελευταία».
Όμως στην Αποκάλυψη Ιωάννου, στο ΙΑ: 15 διαβάζουμε: «Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε και εγένοντο φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ λέγουσαι εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων». Άρα έχομε τελική κρίση.
Γιατί ο κ. Λ. Φέγγος δεν θέλει η έσχατη σάλπιγγα να ταυτίζεται με την σάλπιγγα του έβδομου αγγέλου; Διότι αν την αποδεχθή πρέπει να παραλείψει την χιλιετή επίγεια, υλική βασιλεία. Αποχωρίζουν, λοιπόν, τα γεγονότα που περιγράφονται στην Α' προς Θεσσαλονικείς Δ': 16-17 από την όλη εσχατολογία.
Αν όμως λάβουν υπ' όψιν τον στίχον Δ: 13 θα καταλάβουν ότι ο απόστολος Παύλος ήθελε να τους παρηγορήσει για τους «κεκοιμημμένους» για να μην λυπούνται οι χριστιανοί καθώς και οι «μη έχοντες ελπίδα», οι μη πιστοί. Γι' αυτό και κλίνοντας το Δ' κεφάλαιο γράφει: «Ώστε παρακαλείτε αλλήλους εν τοις λόγοις τούτοις». Στο Δ' κεφάλαιο της Α' προς Θεσσαλονικείς επιστολής δεν αναφέρεται «έσχατη σάλπιγγα». Είναι προσθήκη του κ. Λ. Φέγγου. Η έσχατη σάλπιγγα αναφέρεται στην Α' Κορινθίους ΙΕ: 52.
Αντιγράφουμε από τον στίχον 51: «ιδού μυστήριον υμίν λέγω. Πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα. Πάντες δε αλλαγησόμεθα, (52) εν ατόμω, εν ριπή οφθαλμού, εν τη έσχατη σάλπιγγι σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί (πάντες) εγερθήσονται άφθαρτοι, και ημείς αλλαγησόμεθα- (53) δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν».
Και όταν γίνει αυτή η αλλαγή πάντων, ζώντων και κεκοιμημένων, τότε «γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος, κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος». Ο «λόγος ο γεγραμμένος» είναι προφητεία: Ησαΐας ΚΕ: 8, Ωσηέ ΙΓ': 14.
Όσα τεύχη του «Χριστιανισμού» και αν έχουμε διαβάσει βλέπουμε να επαναλαμβάνονται πάλιν και πάλιν τα ίδια εδάφια, δηλαδή το Α' θεσσαλονικείς Δ' και το Α' Κορινθίους ΙΕ.
Εμείς θα πάμε για λίγο στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και στο ΣΤ' κεφάλαιο. Σ' αυτό το κεφάλαιο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός αναφέρει τέσσερις φορές ότι θα κάνει ανάσταση «εν τη έσχατη ημέρα».
1) Στίχ. 38, 39: «Ότι καταβέβηκα εκ του ουρανού ούχ 'ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με. Τούτο δε εστί το θέλημα του πέμψαντός με πατρός, ίνα παν ο δέδωκέ μοι μη απωλέσω εξ αυτού, αλλά αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα».
2) Στίχ. 40: «Τούτο δε εστί το θέλημα του πέμψαντός με, ίνα πας ο θεωρών τον υιόν και πιστεύων εις αυτόν έχη ζωήν αίώνιον, και αναστήσω αυτόν εγώ εν τη εσχάτη ημέρα».
3) Στίχ. 44: «Ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα».
4) Στίχ. 54: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. (55) Η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις».
Το ερώτημα είναι: Η «αρπαγή» είναι η έσχατη ημέρα, κατά τους Πεντηκοστιανούς; Όχι, βεβαίως, αφού ακολουθούν 1.000 έτη επιγείου ζωής. Η έσχατη ημέρα είναι στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας και ακολουθεί η αιωνιότης.
Αφού οι Απόστολοι εδόθησαν στον Υιό υπό του Πατρός και ουδείς απωλέσθη ειμί ο υιός της απωλείας, και αφού αυτοί θα αναστηθούν, υπό του Υιού, εν τη εσχάτη ημέρα, άρα οι «αναγεννημένοι» και όλοι όσοι πιστεύουν στην «αρπαγή», κατά το δόγμα τους, θα αναστηθούν πριν από τους Αποστόλους!!! Ο καθείς ημπορεί να σκεφθεί τις άλλες τρεις περιπτώσεις, για τις οποίες ομιλεί ο Κύριος Ιησούς Χριστός και μας λέγει ότι Αυτός θα τους αναστήσει εν τη εσχάτη ημέρα.
Την πίστη στην ανάσταση «εν τη εσχάτη ημέρα» την είχαν οι Ιουδαίοι και αυτήν εκφράζει η Μάρθα, αδελφή της Μαρίας και του Λαζάρου, στον Ιησού Χριστό, όταν της ανήγγειλε ότι ο νεκρός αδελφός της θα αναστηθεί: «Οίδα ότι αναστήσεται εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα».
Επομένως, υπάρχει μία ανάσταση νεκρών την τελευταία ημέρα και όχι δύο, μία για την «αρπαγή» και άλλη για την «κρίση».
Δίνουμε δύο ακόμη Αγιογραφικά εδάφια: Ιωάν. Ε': 25: «Αμήν αμήν λέγων υμίν ότι έρχεται ώρα, και νυν έστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του υιού του Θεού, και οι ακούσαντες ζήσονται», και Ιωάν. Ε': 27: «Και εξουσίαν έδωκεν αυτώ και κρίσειν ποιείν, ότι υιός ανθρώπου εστί. Μη θαυμάζετε τούτο- ότι έρχεται ώρα εν η πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής αυτού, (29) και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως».
Με αυτά τα αγιογραφικά εδάφια ξεκαθαρίζει ο Κύριος ότι υπάρχουν δύο ειδών αναστάσεις: 1. Πνευματική και 2. Σωματική
Από το βιβλίο:
ΝΕΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Ο «Χριστιανισμός» της «Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής» (Ε.Α.Ε.Π)
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com